Φίλα

Η μνήμη στα καραβόπανα
και τρέχει γοργά η χάρη.
Όταν σφυρίζουν στις Θερμές,
αυτές ζυγώνουν.
Και ανεφαρμένα συνομιλούν.
Διαλέγοντάς τες ακολουθούν.
Μορφάζοντας διαλέγουν.
Φροντίζοντας αποχωρούν.
Αδιάφορα.

Η Φαντασία ολοκληρώνεται με την

άφεση
αφαίρεση
αφόδευση
αφροδίτη
αφορισμό

αυτό

Είμαι μια σαμποτέρ πραγματικοτήτων και βεβαιοτήτων.
Μέσα που χρησιμοποιώ, εμένα και εσένα.
Με παρατήρηση γύρω και πειραματισμό,
παράγω και αναπαράγω συμπεράσματα.

Με την τέχνη καλύπτω τις μεταφυσικές μου ανησυχίες.

Από την άλλη κελεύστρα της αρμονίας.
Ανδρογύναικα.
Ακροβάτισσα στα ληθάρια της ημέρας,
που βρεθήκαν στα υγρά της νύχτας.
Μπάσταρδη!
Αγύρτισσα!!
Πού αλήτεψες τελευταίες πρώτες?
Τα στοιχειά κουβαλάω
για να με κουβαλάνε ελεύθερη.
Ποιά είμαι?

Αυθάδικη ύπαρξη γέλασε με την υπακουη.

Είμαστε και εμείς 0 και 1
Είμαστε ή δεν είμαστε?
Τrue or False.
Ποιο 0 είναι αξιότερο του 1?
Ποιο 1 αξιότερο του 0?
Ποιο 1 είναι σημαντικότερο του 1?
Το 0 του 0?
Ποιό ηλεκτρόνιο είναι καλύτερο?
Ποιός πλανήτης?
Ποιός θεός?

Ps:
Aν όμως αγαπάς?
Aν όμως αγαπάς το 0 περισσότερο από το 1?
ή το 1 από το 0?
Το περισσότερο χάλασε την ισότητα.

Το να μετατρέπεις τον πόνο σε τραγούδι,
είναι αντίστροφη εντροπία.
Η μεταφορά από τη μια κατάσταση στην άλλη,
αν και περιλαμβάνει θερμότητα,
βελτιώνει την ποιότητα και την ποσότητα
της ενέργειας.

Eχω ένα πόνο στην καρδιά
Και δε με αφήνει να διαβώ
Στο πουθενά

Έχω ενα πόνο φωναχτό
Τον ούρλιαξά πανσέληνο
Στο πουθενά

Αχ να διαβώ
Στο πουθενά
Ουρλίαζοντας ατρόμητα

Εκφραστικός πηλός
Μυστηριώδης και μαγικός ο ωκεανός μας
Φαντασμογορία της ψυχής.
Εύπλαστα βιοενεργειακά συστήματα,
που αυτοφορμάρονται
ενίοτε

οι άνθρωποι

Τώρα που συμφωνώ με ασυμφωνίες
και δεν μπουρδοκλώνομαι ανυποχώρητα μόνη μου,
Τώρα που κανονίζω τα ακανόνιστα,
δε συμφωνώ με όλα.
Δε γίνεται όλα να είναι όλα!
Αλλά είναι τόσο διασκεδαστικό να παίζεις χλευάζοντας
το όλα με το τώρα.

Για να συνεχίσω με εξαόροφες εξυπνάδες.

Η κοινωνία της κατανάλωσης
με καλλιτεχνικές ανησυχίες,
που διοχετεύονται στην πλευρά της αισθητικής.
Απενοχοποιείται
και φοβίζει.
Γρυλίζει και δείχνει τα δόντια της,
γιατί πεθαίνει
με το πρώτο σταθερό βλέμμα πάνω της.

ΚΛΙΚ!
Κόβω την τράπουλα
επαγγελματικά,
καπνίζω πούρο
και πετάω 100Ε στον αέρα.

ΚΛΙΚ!
Φοράω μαύρη τουαλέτα
είμαι βαμένη
και ράθυμα ξαποσταίνω
σε εγκαταλειμένη βιομηχανία.

ΗΣΥΧΙΑ!
Το μόνο που ακούω
είναι την καρδιά
να πυρώνεται.

Μετά θυμήθηκα
κάτι φωτογραφίες
από αφρικάνικες φυλές
που τους έκλεβε
πρώτη φορά
την εικόνα
ο φακός
και με τί περηφάνια
τον κοίταζαν
στα μάτια.

Δεν είχαν
μέτρο
σύγκρισης
ζούσαν
και κοιτούσαν
πολύ όμορφοι
θα ήθελες
να ήσουν
ένας
από αυτούς.

Ξεκίνησαν.
Μήπως δεν είμαστε παιδιά του αμέτρητου κενούριου?
Η ερώτηση είναι η εξού μεγαλειότης.
Θα φροντίσουμε να την καθαιρέσουμε
και να της φορέσουμε το καπέλο του τρελού,
όταν θα παίζει τον τρελό μαζί μας.

Σκέψεις θα ξεκινήσουν.
Η μάθηση είναι η μοίρα των απέθαντων
Γι’ αυτό θέλουν να πεθάνουν
Γι’ αυτό δεν πεθαίνουν.
Αίμα του στυλού μου
κόπασε.

H συγκέντρωση
μπορεί να εξατμιστεί
στη θερμοφόρα που χαιδεύει το αίμα μου.

Τα νεύρα μου
ζηλεύουν και ζαλίζονται.

Το λάθος είναι γλυκό
με τόσες αχτίνες μαζεμένες, λευκές
που δεν κόβονται.
Τόσο άσπρο δεν είναι φως,
είναι το τίποτα.

Και θα ήθελα
να δω τις στρατιές
των αόρατων ηλιθίων.

Και θα ήθελα
να δω τις στρατόσφαιρες.

Και θα ήθελα να μιλήσω.
Για τα άπειρα συμπαντα.

Μποζόνια αγάπης.
Πότε θα τα βαφτίσουμε?

τα κύματα
σκεφτόμαστε
άραγες
πόσο σπουδαίοι
είμαστε;