Φίλα

βασιλικοί, αράχνη
κυκλάμινο, μολόχα
μπαρμπαρόριζα και αβοκάντο
άδειες οι ρίζες
ψάχνουν να βρεθούν
μα δε ξέρουν πως.

Ένα κόκκινο ερωτηματικό

Το αίμα μου στέκει σβόλοι.
Ρουφώ την μυρωδιά της θυσίας, της ζωής,
του θανατερού ατυχήματος
χωρίς να με αηδιάζουνε
οι παχιές, οι μαύρες μύγες.
Μοναχά θωπεύω
το μαύρο, βελουδένιο τρίχωμα
και μυρίζω τη μέθη ξανά.

Η σπασμωδική γραφή του φόβου μου
κατρακυλά αρύθμητα
Άγνωστα και αθόρυβα μαστόρια
της κάτανυξης λαξεύουνε ναό
ανάμεσα σε στουρναρόπετρες
ατριφτερές ακόμα

Τι κακό και αυτό
Πέρα δώθε στη ζωή
Από τις ίδιες πόρτες
Σε ένα λαβύρινθο
Πλασματικής ύπαρξης
Που καταντάει
Ανυπαρξία

Πόσα μικροβιάκια είμαστε
δα μαζεμένα
σε τούτη δω τη μοκέτα του τζόγου?
Queen Isabella, Dozens of Diamonds,
Triplo Strike, Dangerous Beauty,
Ξανά Dozens of Diamonds
και κάποιοι να αναθεματίζουν κάποιους
που δε σκέφτονται τα παιδιά τους,
ενώ τους τρέχουν τα σάλια
σε τούτη δω τη μοκέτα του τζόγου.

Mηχανικές κινήσεις
ανάμεσα σε μελωδίες μηχανών.
Υπνωτισμένοι παίχτες
κλέβουν τους εαυτούς τους
προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο ζωής
σε ένα πανηγυρικό τίποτα.
Ωδή στο κενό και
θραύσματα σημασίας μόνο σε υποψία νίκης.
Κάλπικες δεκάρες
που τις βαφτίσανε μάρκες
κάλπικες χαρές
που τις βαφτίσανε χρήμα.

Και σαν στο τέλος αναμετρήσουμε τα κέρδη μας
πάλι μαζί θα κλάψουμε.

Είσαι φρικτή,
ετοιμόλογη,
υποτροπική,
αλατοσφαιρική,
λιωματική,
αναστατώστρα.
Μerci.

Μελωδικά καμώματα ξωτικών
ανασκαλεύουν ταλαίπωρες ρίζες δέντρων
με τα φτερά τους ανάλαφρα να αναδεύουν τον αέρα,
που τα παρατηρούσε

Για να λογοδοτήσεις
Πρέπει να αμαρτήσεις
Και για να αμαρτήσεις
Πρέπει να πλουτίσεις

Να δω εγώ πότε θα εξομολογηθώ

Στη σύγχρονη φυσική
Τους ανθρώπους δεν τους χωρίζει το κενό.
Τους συνδέει ακτινοβόλο φώς.

Το Όλο είναι Πανταχού, Άτμητο και Αδιαίρετο

Στη σύχρονη φυσική
Είμαστε πυκνώματα του ίδιου υλικού
που επικοινωνούν δυναμικά μεταξύ τους

Μοναξιά ήσουν πάντα μια πλαστή διαίρεση

Όταν σε έγλυφε η φουσκοθαλασσιά
και η αυγή που έφτασε ενάντιά σου
έβρεξε με αναμνήσεις το τώρα
Τότε βιάστηκες να εξαφανίσεις τον ίσκιο σου
και φανερώθηκαν όλα
σαν σε αστραπή που σε τύφλωσε

Όταν σε χάιδεψε η δαιμόνια τύχη
ο άνεμος άνοιξε την πόρτα σου
και δώρισε την ιερή εμπλοκή
Τότε δεν βιάστηκες να φανερώσεις
Αυτό που τα στοιχειά σου ηχήσανε
σαν σε γιορτή που σε μέθυσε

Στα χτυπημένα μου σωθικά
έχει λουφάξει η σκέψη σου
και καραδοκεί ξανά
να με κατασπαράξει

Σταλαγματιές βρόχινες, σταλαγματιές μεταλλικές
Αδυνατούν να συγκρουστούν στο χρονικό μου παράδρομο.
Βουή που συγχρονίζει το άχρονο
Ηδονή που αλοίφεται μέσα μου αθωώνοντας το κάτω μου

Οι γλώσσες εισβολείς
οι σκέψεις βανδαλοι
και οι αναμνήσεις κριτές

Και αν είσαι διάσημος
δεν είσαι δα και χαμερπής.
Μόνο τόσο δα
παραπάνω προγραμματισμένος
να εκτελείς το λογισμικό
που σου φορτώθηκε.

΄Η να το παραβιάζεις επιτυχώς

Δε διστάζω να απολαύσω αγαπημένες αισθήσεις
απόκρυφες και ντροπαλές
που όταν όμως τις καλώ
δε θα κουρνιάξουνε δειλές
ούτε θα με χλευάσουνε κωφόμενες ως ανώτερες

Είμαστε μαζί σε αυτή την περιπέτεια
νοιώθοντας πως όταν συναντάς παλιόφιλους
θα χαθείς αφοσιωμένα και ασυνείδητα
στον στροφιλισμό της εμπλοκής

Οι πυκνώσεις μας χαιδεύουνε
άλλοτε μας χορεύουνε σε καλειδοσκοπικές τροχιές
και αυτός είναι ενας χρόνος που χαμογελά

Αναπνέω φωτιά
Και γίνομαι ανάλαφρη

Τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο,
Αντοχή στην αβεβαιότητα.
Το Παράλογο είναι η δίχως Θεό Αμαρτία,
Και ο Ανθρωπος σκοπέυει να απαριθμήσει,
Όσα δε μπορεί να υπερνικήσει.
Αδιάκοπη συνείδηση,
Πάντα ανανεωμένη, πάντα έντονη.

Θέλω να μάθω αν γίνεται
Να ζω χωρίς ελπίδα.
Βάλε μια πρέζα διαίσθησης
και ανακάτεψε με την καρδιά σου.