Ο Laclos υφαίνει την ιστορία του "παραθέτοντας" τις επιστολές, που ανταλλάσουν οι ήρωες μεταξύ τους και προδίδει έτσι τα ενδόψυχά τους, την κρεβατοκάμαρά τους, τους πόθους τους και την εποχή του με ευφυέστατη αληθοφάνεια.
Και όσο η ίντριγκα ξετυλίγεται και η επιθυμία εναλλάσσεται με την ματαιοδοξία της κυριαρχίας, αγωνιούμε για τους ήρωες, αλλά για ποιους ήρωες? Τους "δολοπλόκους" σαμποτέρ της ηθικής των σαλονιών ή τους "αθώους" άπειρους στους μηχανισμούς του έρωτα και υπερασπιστών της "αρετής"? Ο συγγραφέας καταφέρνει να κατανοήσουμε όλους τους ήρωες και ηρωίδες του και τους ζωντανεύει τόσο μαγικά , που σε κάθε επιστολή ταυτιζόμαστε και με καποιον διαφορετικό, ενώ ταυτόχρονα διατηρούμε το πλεονέκτημα του ενός βήματος μπροστά στην ιστορία, το πλεονέκτημα του μικρού θεού γνωρίζοντας τα επιπλέον κίνιτρα ή την εκάστοτε μηχανοραφία. Και όλα καταλήγουν που? Στο κρεβάτι, στην καρδία, στη δύναμη? Η αριστοκρατία λίγο πριν την γαλλική επανάσταση είχε την πολυτέλεια να μετατρέπει τον έρωτα σε τέχνη ή σε πόλεμο.